bu da balaca, mavi gözlü gözəl. hələ təzə sahiblənəndə doğru düzgün gəzməyi də bilmirdi. qısa zamanda elə bağladı ki, özünə hər kəsi. ən çox da məni. o zamanlar pis nə hiss etsəm alardım qucağıma sanki bütün dərdimi dinləyib başa düşəcəkmiş kimi danışırdım. o da şıltaqlıqlığından heç vaxt əl çəkmirdi, my honey
sonra da zamanla böyüyür, ancaq hələdə heç vaxt şirinliyini əldən buraxmır
artıq həyatımın əvəzolunmaz hissəsinə çevrilmişdi. yanında qala bilmirdim amma ağlım fikrim həmişə onda idi. tez-tez də yuxularıma gəlirdi. hər nə olur olsun onun rahatlığını düşünürdüm ilk. və bir gün qaldığım yerə yanıma gətirdim. kaş gətirməzdim. gətirməsəm ara-sıra da olsa gedib görə biləcəyim yerdə idi. bilmirəm hara yoxa çıxdın. kaş heç icazə verməsəydim çölə çıxmağına. o gündən sonra uzun müddət axtardım pişiyimi. ağ qara pişik görəndə xaricdən çox oxşayanın patisinə baxırdım mənim pişiyim kimi ləkəsi var idimi deyə. amma yox, heç biri o deyildi. onunla bütün dərdimi unudurdum rahatlıqla, itəndən sonra hər şeyin üstünə birdə heç vaxt onu görə bilməyəcəyim yenidən əvvəlki kimi şıltaqlıq eləməyəcəyini düşünmək belə ağır gəlirdi. çox düşünürdüm deyə yuxularıma da girirdi. oyananda duruxub qalırdım.
artıq 2 il keçir az qala. indiyə qədər sahibləndiyim ilk pişik deyildi amma bu qədər bağlandığım ilk və son idi bəlkədə. yəqin bundan sonra yenidən pişik sahiblənmə düşünsəm qəti şəkildə ağ qara pişik sahiblənmərəm. hər gördüyüm ağ qara pişik mənə onu xatırladır deyə.
nəysə qəmli tonlar bitmir sizə təşəkkür şəkli də qoyacam. hə bir də, barış mançonun ifasını
(youtube: 
)
)